ശ്രീ കൃഷ്ണൻ ഈ അധ്യായത്തിൽ കർമ്മസന്യാസയോഗത്തെ (കർമങ്ങളുടെ ത്യജിക്കലിന്റെ പാത) കർമ്മയോഗവുമായി (ഭക്തിയിൽ ജോലി ചെയ്യുന്ന പാത) താരതമ്യം ചെയ്യുന്നു. രണ്ട് വഴികളിൽ ഒന്ന് തിരഞ്ഞെടുക്കാമെന്ന് ശ്രീകൃഷ്ണൻ ഈ അധ്യായത്തിൽ വിശദീകരിക്കുന്നു.കാരണം അവ രണ്ടും ഒരേ ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, കർമ്മങ്ങൾ ഉപേക്ഷിക്കുന്നത് പ്രയാസകരമാണെന്നും മതിയായ ശുദ്ധമായ മനസ്സുള്ള ആളുകൾക്ക് മാത്രമേ ഇത് കുറ്റമറ്റ രീതിയിൽ നിർവഹിക്കാൻ കഴിയൂ എന്നും അദ്ദേഹം വാദിക്കുന്നു. ഒരുവന്റെ ചിന്തകളെ ശുദ്ധീകരിക്കാനുള്ള ഒരേയൊരു മാർഗ്ഗം ഭക്തിയോടെ അധ്വാനിക്കുക എന്നതാണ്. തൽഫലമായി, ഭൂരിഭാഗം മനുഷ്യർക്കും കർമ്മയോഗം ഒരു മികച്ച പാതയാണ്. ശുദ്ധമായ ബുദ്ധിയുള്ള കർമ്മയോഗികൾ ഫലത്തോട് ആസക്തി കൂടാതെ തങ്ങളുടെ ലൗകിക ഉത്തരവാദിത്തങ്ങൾ നിർവഹിക്കുന്നു. അവർ തങ്ങളുടെ എല്ലാ പ്രയത്നങ്ങളും അവരുടെ അധ്വാനത്തിന്റെ ഫലവും ദൈവത്തിന് സമർപ്പിക്കുന്നു. ജലത്തിൽ പൊങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ഒരു താമരയെ ജലം ബാധിക്കാത്തതുപോലെ, കർമ്മയോഗികൾക്ക് പാപം ബാധിക്കില്ല. ഭഗവാൻ ശ്രീകൃഷ്ണന്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ, കർമ്മ സന്യാസിമാർ അവരുടെ മനസ്സിനെയും ബുദ്ധിയെയും ഇന്ദ്രിയങ്ങളെയും നിയന്ത്രിക്കുന്നത് തപസ്സുകളിലൂടെയാണ്. ബാഹ്യ സുഖങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള എല്ലാ ചിന്തകളെയും തടഞ്ഞുകൊണ്ട് അവർ ഭയം, ആഗ്രഹം, ക്രോധം എന്നിവയിൽ നിന്ന് മുക്തരാകുന്നു. അവരുടെ എല്ലാ തപസ്സുകളിലും ദൈവത്തോടുള്ള ഭക്തി ഉൾപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് അവർ ദീർഘകാല ശാന്തത കൈവരിക്കുന്നു.